Ik geef toe ik had onterecht vertrouwen,
maar ik beloof je dat ik altijd van je blijf houden..
Ik zit gewoon op mijn kamer in mijn eigen huis,
maar zonder jou voel ik me echt niet thuis.
Met mijn vingers en pen schrijf ik wat ik denk,
terwijl ik jou het liefst al mijn vingers schenk.
De hele tijd zit ik voor me uit te turen,
en ik vind de tijd echt honderd keer te lang duren.
De tijd ging met jou altijd zo snel voorbij,
eigenlijk wel jammer, maar nu maakt het me blij.
Het geeft me weer een beetje meer vertrouwen,
en besef dat jij toch wel van me blijft houden.
Maar hoe kan het dat ik dat laatste zo zeker weet,
al vanaf het moment dat jij de straat uit reed.
Ik wist gewoon honderd procent zeker dat je terug zou komen,
dat is wat ik dacht toen je verdween achter de bomen.
Maar nu ik weet wat er is gebeurd,
is al dat vrolijke, zwart ingekleurd.
Een gevoel.. Heel negatief en heel apart,
ook de blauwe inkt wordt zwart.
Ik blijf geloven, vergeet dat je er niet meer bent,
ik vraag aan iedereen of men je kent.
Het is een wisselend gevoel dat ik niet uit kan leggen.
ik hou van jou.. dat is het enige wat ik met zekerheid kan zeggen.