De stilte is er nog steeds
Ze is zelfs nog niet even weggeweest
Je zegt ik heb geen vreugde meer, maar ook geen verdriet
En in je ogen zie ik, liegen doe je niet
Moedeloos, je wordt het meer en meer
je duwt me verder weg, het doet zo’n zeer
het lijkt er verdomd sterk op dat je niet meer van me houdt
want fout is voor jou goed en het goed dat ik doe is keer op keer fout
je zegt: ik ben leeg, ’t is één strakke lijn
je gevoelens ver weg, je vindt niets meer fijn
je weet niet hoe het komt, ’t is gewoon een feit
er is totaal geen winnen voor mij in deze strijd
je kwetst me zo diep maar je weet niet waarom
je kijkt niet vooruit noch achterom
wat er ook gebeurt, je trekt het je niet meer aan
en ik, ik moet het machteloos ondergaan
je bent moe, depressief, jouw leven heeft met mij niet langer zin
althans zo lijkt het toch, terwijl ik je nog zo bemin
ik zou je graag helpen maar ik weet echt niet meer hoe
telkens ik jouw hart benader doe je de deur weer toe
ik wil zo graag ‘rewinden’ naar onze periode van lachen en geluk
het slechte wegknippen stuk voor stuk
maar ‘play’ is spijtig genoeg de enige knop
een berg van miserie, we zitten er bovenop
de afdaling gebeurt langzaam, is moeilijk en hard
jouw daden en woorden maken me verdomd zo verward
och lieve schat, draai de knop toch eens om in hart én verstand
vooraleer onze liefde helemaal is opgebrand
of is het reeds zo?