Gedichten-Freaks
Zoeken
Nieuws
Wie doet wat
Aanmelden
Gebruikersnaam
Wachtwoord
Aanmelden
Wachtwoord vergeten?
Nog geen account? Registreer!
Registreren
×
Velden met een astriek (*) zijn verplicht!
Je schrijversnaam/gebruikersnaam*
Wachtwoord*
Bevestig wachtwoord*
E-mailadres*
Webadres
Geboortedatum
Land*
Selecteer je land
Nederland
België
Anders
Hoe heb je ons gevonden?
Ik wil per mail op de hoogte worden gehouden van leuke aanbiedingen van de Gedichten-Freaks en partners.
Registeren
Wachtwoord vergeten
×
Email adres
Versturen
De maan en zij
Verder dan de straat
de regenboog tegemoet
bewandelt ze het pad
verlicht door de maan
maar toch nog o zo donker
Niemand ziet haar lopen
in het duister
Niemand voelt de kilte
die als een deken op haar schouders rust
Zoals ze daar alleen het pad bewandelt
vecht de maan tegen hetgeen
wat onbevechtbaar is
De maan en zij
delend in hetzelfde lot
dezelfde pijn
kussen het duister weg
in hun verbeelding
En als de klok eindelijk stopt
stopt met tikken
stopt met slaan
rolt de regen van de maan
op het kille deken
dat op haar schouders rust
Reacties op dit gedicht
J.x vindt het leuk als je reageert op dit gedicht
Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres
Registreren en plaatsen
*helmine*
:
Woensdag, juni 25, 2008 21:33
mooi geschreven
Over dit gedicht
Auteur:
J.x
Gecontroleerd door:
Innerchild
Gepubliceerd op:
25 juni 2008
Thema's:
[Eenzaamheid]