Ze was gegroeid en dichtbij maar niet de droom
die mocht ontwaken.
Wat is verloren ?
Een leven dat niemand deelt ?
Een naam die niets beloofd ?
Ze was hulpeloos en niet voorbereid.
Een begin,
een hulpgeroep
van een eenzame stem
die wil bestaan.
Zwijgend waren we dichtbij en voelden
we de schuld en de koude twijfel.
Of was ze gewoon wat ze
niet mocht worden
omdat ze alleen
met de pijn
geboren
werd
die nooit zou stopen ?
De leegte is de duisternis geworden
die niet meer op haar lijkt
omdat ze ons niet meer aankijkt
en niet vraagt
waarom
we haar niet
niet willen redden
als we dromen waar
ze is gebleven.