Ik denk aan de kriebels die ik voelde, en aan je lieve woorden die je ooit tegen me zei.
Ergens zijn ze opgeslagen in mijn hart, heel diep.
De enige die eraan terug kan denken ben ik.
Nu voelt het alsof die tijd nooit heeft bestaan. De mooie tijd met die kriebels en je lieve woorden.
Ik voel me schuldig, maar ook opgelucht. Ik moet het kwijt, maar durf het niet te zeggen.
Ergens vind ik je mooi, geloof me. Maar dat gevoel zit te diep binnenin, waardoor het fijne gevoel even stil is gezet, en later terugkomt als het gevoel zich weer uit.
Als ik denk aan verliefd zijn, denk ik aan jou. Ik had nooit gedacht dat het zo ingewikkeld kon zijn om deze gevoelens voor je te hebben. Dankzij jou weet ik waar ik aan toe ben, en waar ik nu sta, en daar ben ik je dankbaar voor. Heel erg.
Ook al is dat fijne gevoel van toen nu even weg, ergens komt er een tijd dat de kriebels en de lieve woorden weer terugkomen. Wanneer weet ik nog niet, maar heb geduld.
Het leven is al ingewikkeld genoeg. xxx