Alles in mijn leven,
zit me telkens weet tegen .
Ik kan het niet meer aan .
Op deze manier kan ik niet bestaan.
Mijn hoofd is zo verward.
En het leven, het is te hard.
Vrienden die me laten gaan .
Als het zo verder gaat,ga ik eraan.
Ze maken me dood .
Is hun hard dan echt van steen en lood ?
Kunnen ze niet begrijpen dat het te zwaar is?
Hebben ze nog altijd niet door dat ik ze nog steeds mis !
Ze zijn mijn leven aan het bederven .
En ik ,ik ben aan't sterven.
Volgens mij is er geen enkele die nog iets van mij weet.
Ze weten niets eens meer hoe ik heet.
Alles wat ik zeggen kan is hallo en dag en dat was het dan .
Het is dus beter dat ik ga.
Ze zullen niet meer eens merken dat ik niet meer besta.
Als je wil ben ik vanaf nu stil.
Maar er is nog een ding dat ik zeggen wil .
M en j weet dat ik om je geef.
Het was jullie waarvoor ik leef .