mijn lieve,
Ik kijk nu naar
De plek,
Waar de foto
Niet meer hangt,
Voel in gedachten
Je armen om mij
Heen.
Je adem
In mijn nek,
Ik staar mij blind,
En kom telkens op
Het zelfde punt.
Ik schreeuw dat het
Niet
Mijn schuld is.
Dat je toch wel was
Gegaan
Dat je niet
De meest perfecte
Lieverd bent,
Maar dan voel ik
Weer die leegte,
En hoor ik de weerkaatsing
Van de muren.
In mijn eigen stem.
Kijk toch stiekem, uit de ramen,
ik mag toch nog wel op je
steunen?
ik mag toch wel op je hopen?