26-05-08
Zware zwarte kogels
hij schiet ze in haar hart
Het doet zo'n pijn
alles in haar verstard
Haar lichaam kan niet meer leven
haar geest begint het te begeven
Langzaam zakt ze op de grond
haar laatste adem komt uit haar mond
Hij kan de geur van haar stervende lichaam niet verdragen
en besluit zijn laatste zwarte kogel door zichzelf te jagen
Kijkend naar haar lichaam zakt naast haar neer
hij fluistert: "Het spijt me, ik kon het niet meer"
Hij buigt over haar heen wanneer hij haar voor het eerst kust
en ruikt nog steeds de geur van haar stervende zucht
Zijn laatste traan valt op haar gezicht
naast haar liggend wacht hij tot ook hij voor de dood is gezwicht
hij schiet ze in haar hart
Het doet zo'n pijn
alles in haar verstard
Haar lichaam kan niet meer leven
haar geest begint het te begeven
Langzaam zakt ze op de grond
haar laatste adem komt uit haar mond
Hij kan de geur van haar stervende lichaam niet verdragen
en besluit zijn laatste zwarte kogel door zichzelf te jagen
Kijkend naar haar lichaam zakt naast haar neer
hij fluistert: "Het spijt me, ik kon het niet meer"
Hij buigt over haar heen wanneer hij haar voor het eerst kust
en ruikt nog steeds de geur van haar stervende zucht
Zijn laatste traan valt op haar gezicht
naast haar liggend wacht hij tot ook hij voor de dood is gezwicht
Reacties op dit gedicht
| Jannie Hoogendam: | Dinsdag, mei 27, 2008 22:23 |
| zooo, dat is heftig en triest Hoop dat het fictie is, maar vrees van niet liefs Jannie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: p@tt | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||