Ik voel nog steeds,
hoe moederlijke banden mij, vast zetten in onbegrijpelijke grepen.
Haar handen waren beesten in mijn lichaam,
nu nog steeds.... en.. nog veel harder.
Voel ik, terwijl ik me al lang niet meer bewust ben van haar bestaan.
Zij is ook tot de kolken gedaald, er nooit meer uit gekomen
Nu ben ik tot het punt dat ik door haar daden, door de bomen het bos niet meer zie
staan. Vol vertrouwend op mijn karackter hoop ik dat ik het zal halen
en niet toevallig perongeluk in een kolk kom te draaien