De waarheid die ik achter laat...
ondertussen de schaar weer in me armen staat...
denkend aan de dag die komen gaat...
dat iemand me geheim te weten komt...
die dag is aangebroken...
zij die goede vriendin veranderd in een vijand...
ze is kwaad...
schreeuwt tegen me...
weet je wel wat je doet...
je bent dom...
jezelf pijn doen om problemen...
je lichaam lelijk maken voor problemen...
het schreeuwen stopt niet...
het veranderd in een waas...
een waas waar me me hoofd optilt slaat...
ik de schaar pakt en de krassen er weer staan niet een niet twee maar wel drie...
het bloed loopt eruit...
huilend kijk ik ernaar.
denkend waarom ik hier sta, waarom ik niet weg ben van de aarde...
maar in de hemel leefde...