Jij, ik, wij...
Samen en zo verschillend,
volgens vele het voorbeeld van horror,
volgens vele het perfecte stel.
Jij, ik, wij...
Zo verliefd,
zo anders dan de rest.
Jij, ik, wij...
Samen...
Wat nou samen??
Ik hou van je maar je weet het niet,
of toont er geen intresse in.
Je laat me niet merken dat ik besta,
of het zelfs maar waard ben om een 'hoi' tegen te zeggen.
Jij, ik, wij...?
Het is er niet,
het is er nooit geweest,
en het zal er nooit zijn.
'Gewoon een kwestie van onbeantwoorde liefde',
zei mijn moeder droog.
'Daar kom je overheen'.
Maar het jij, ik, wij spookt door mijn hoofd.
Ik kan je gewoon niet vergeten.
Sommige vertellen mij de harde waarheid,
over het jij, ik, wij.
Andere praten me hoop in,
Dat je ook van mij houdt,
maar me alleen nog niet hebt opgemerkt,
of te verlegen bent.
Maar dat zijn leugens,
en dat weet ik.
Geen jij, ik, wij!
Geen samen!
En al helemaal geen perfect stel!
Het spijt me,
ik kon er niets aan doen,
het waren gewoon je ogen waar ik voor gevallen was,
verder niets,
helemaal niets...
Alleen de oneindige leegte van een gebroken hart