een gordijn
van ijzige kou
is gevallen
over mijn leven
met daaroverheen
een doek
vol vrolijke keluren
zodat mijn geheim
beschermt blijft
zodat niemand mij kan zien
niet mijn zwakte
niet mijn angst
zodat ik dat goed kan verbergen
kleding bedekt mijn lijf
zodat niemand
mijn littekens ziet
mijn snij-wonden
en ook dat niemand ziet
dat ik langzaam dunner wordt
want dat is wat ze niet kennen
mijn pijn, mijn angst
mijn gevoel dat alles perfect moet
en mijn controle, die steeds even verdwijnt
het enige wat gezien mag worden
is mijn lach, die niet echt is.
zo kan niemand zich met mij bemoeien
want ze denken dat alles goed gaat
en dat wou ik graag zo houden.