Gebroken....
Ik voel me gebroken...bedrogen...
waarom zal ik het eigenlijk nog langer gedogen?
Hoe kan het dat die woorden me zo raken?
wist niet dat je alle oude gevoelens weer los zou maken.
En dan lees ik die zin...die woorden...en dringt het door,
waarom is het toch dat ik me er zo aan stoor?
Waarom kan ik me niet van je losmaken?
hoe kunnen die simpele woorden me tot in het diepste zo raken?
Ik wist dat je diep zat en niet bent te vergeten...
maar dat ik dit zou voelen,kon ik niet weten.
Een ander die jou lief heeft...
een ander waar je om geeft.
Die zin......
en ik stortte volledig in.
Ik heb ook m'n eigen leven...
toch waren het altijd de herinneringen aan jou die bleven.
Kon ze niet uit mijn hoofd wissen...
ik kon er aan denken,wanneer ik je begon te missen.
Waarom heb ik geen vrede met het missen van jou?
is het nog niet duidelijk nou?
Ik ben niet wat je wilt...
waarom slaat bij mij dan toch nog m'n hart op tilt?
Terwijl ik weet...hij houd niet van mij...
zet ik m'n eigenwaarde én trots opzij...
Denk dat ik het niet wou geloven...
dat die spanning tussen ons ooit zou doven.
Dacht dat wij iets hadden wat speciaal was,
maar dat gevoel verdween toen ik dat zinnetje las.
Plots was het alsof er binnenin iets brak,
alsof er een touw om m'n hart zat,héél strak.
Maar ja gevoel houd je niet tegen...
en het word moeilijk om je net als een woord op een bord uit te vegen...
Maar misschien is dat het enige wat nog rest...
voordat ik alles wat ik nu heb,ook verpest.
Misschien word het tijd..
dat ik me uit jouw klauwen bevrijd.