Mijn zus....
Als ik alleen ben begin ik na te denken,
te denken aan al die mensen die haar hebben weten te krenken.
De haat die ik voor hun voel,
want wat was hun doel?
Ze hebben haar zoveel pijn gedaan,
ze is hierdoor niet meer in staat om normaal in deze maatschappij te staan.
Het lijkt soms gewoon alsof er niks meer is wat haar raakt,
zij is vanbinnen compleet kapot gemaakt.
Waarom heeft zij nooit een beetje geluk in haar leven?
Ik kan hier echt niet meer tegen.
Steeds weer begint mijn morgen met zorgen.
Zorgen over hoe zij verder kan gaan,
met beide benen toch probeert om op de grond te blijven staan.
Misschien dat ze ondanks alles weer een lichtpuntje ziet,
zij is zoveel sterker dan mij op dit gebied.
Zelfs ik wou door alles wat er is gebeurd liever niet meer leven,
Als ik aan haar dacht begon ik al te beven.
Ik wist niet meer of ik haar lief moest hebben of moest haten,
Ik voelde tussen haar en mij grote gaten.
Maar wat ik eigenlijk met dit gedicht wou,
is zeggen dat ik ondanks alles wat er is gebeurd ontzettend veel van haar hou.