Als de wolken de wereld omhelzen,
en God in al zijn weemoed de wereld aait,
zal de wonde die Hij de wereld nalaat
enkel bestaan om banden te delven.
Als de wolk de wereld wil kussen,
heeft God genoegen genomen met ons.
Maar het slaan van bomen en takken
levert enkel genoegen aan Hem.
Want zelfs dieren beleven vertederd,
het gebaar van de lieve dwingeland.
En de dieren verschepen het heden
naar het eindige weidse land.
Zonder leven vertrouwt Hij je niet.
Zonder leven bedrijft men geen liefde.
Zonder liefde verschijnt enkel kracht
als de finale klap is toegedeeld.
En noch wij, noch verdeeldheid bereikt,
verstomd geslagen door storm,
het doel dat men voor ogen had.
En het eindigt in vreugdeloos [TITEL]