Mensen helpen me,
Ze geven me een steuntje in de rug.
Het is zo lief,
Maar jou krijg ik er niet mee terug.
Ik blijf altijd zitten met die vraag,
Waarvan het antwoord niet bestaat.
Want niemand kan mij vertellen,
Wanneer deze pijn over gaat.
Als ik naar je foto kijk,
Voel ik me zo nietig en klein.
Dan zou ik willen,
Dat ik weer eventjes bij je kon zijn.
Eventjes weer in je armen.
Ik hield me dan niet meer groot.
Ik zou je vertellen dat ik het moeilijk had,
Met het verwerken van jou dood.
Ik zou me tranen laten stromen,
En je niet meer willen laten gaan.
Ik zou niet weer die pijn willen,
Van alleen komen te staan.
Ik zou je vasthouden,
En afscheid nemen op mijn eigen manier.
En dan mag je weg,
Weg van hier.