Ze zit weer op haar kamer
met dezelfde frustraties, dezelfde pijn,
als toen de tijd,
het gevoel dat ze hier niet mag zijn.
De snijwonden in haar hart,
zijn dieper dan in haar armen zijn gesneden,
het hoeft niet meer voor haar part,
ze heeft verloop van jaren al genoeg geleden.
De sombere gedachten bezetten haar leven,
opnieuw en opnieuw,
ze heeft zolang naar genezing gestreefd,
niet meer verwacht dat ze weer zo diep viel...
In het donkere dal van haar verdriet,
waar zeeen van tranen het overnemen,
de kleine dingen waar ze vroeger van genoot,
lijkt nu vol te zijn van haar problemen
Het is niet eerlijk, dat het zo' n pijn doet,
dat ze geen rust krijgt in haar hoofd,
de chaos en de verwarring,
enkel met zelfdestructiviteit verdoofd.
*Het verlangen naar rust,
is groter dan het verlangen naar het einde*