Gevangen..
De laatste tijd voel ik me gevangen..
gevangen in een web van gevoelens én van verlangen.
Zó jong,maar toch al zo opgeslokt door het leven,
heb het gevoel dat ik niet méér kan geven.
Ik voel me moe,moe van alle problemen,
de me al mijn kracht ontnemen.
Ik kan niet meer,ik voel niet meer,
en het leven doet me zo'n zeer.
Ik heb hier niet om gevraagd,heb het niet zo gewild,
mijn zin in het leven en leuke dingen was nog lang niet gestild.
Ik wilde nog zoveel doen én zoveel beleven...
maar nu kan ik niks meer,ik zit vast in een leven waar ik niet uit kan ontsnappen,ook niet héél even...
Nu ben ik mama,en vriendin en huisvrouw,
en het is niet dat ik niet van mijn kinderen houd.
Zeer veel zelfs,maar het is allemaal zo vlug gegaan...
iets waar ik nu pas tijd voor heb om bij stil te staan..
Onverwacht zwanger met 23jaar,
een man die er niet voor ons was,dus daar was ik gauw mee klaar.
Toen een nieuwe vriend,een topper voor de kinderen,
maar wat mij nu een beetje begint te vervelen,ik kan het ook niet verhinderen...
Hij is zó goed,maar ik zit zo vól verlangen..
dat kan ik niet langer verbannen.
Ik had me mijn leven nog niet zo voorgesteld,
en voel me daardoor erg gekweld.
Voor de kinderen wil ik graag met hem door,
maar ík dan?Of stel ik niks meer voor?
Telt wat ik vind of wil niet meer mee?
moet ik stil zijn en gedwee.
En m'n leven leven als een oude vrouw?
ik weet niet hoelang ik dat nog volhoud..
Kan ik de klok maar even terugdraaien..
dan kon ik een aantal dingen een beetje verfraaien..
Aangezien dat niet zal gaan...
moet ik het maar nemen zoals het komt en er vol tegenaan.
Ik houd van mijn kinderen,en dat houd me op de been,
daar kan geen mens aan tippen,geen één.
Monica26
19-02-2008