Iets houd me bezig...
Ik ben met mijn hoofd te veel afwezig.
Er hangt een depressieve sfeer.
Dan istie weg maar komt hij terug, keer op keer.
Het maakt me bang.
Deze sfeer is nu al 4 maanden aan de gang.
Eigelijk al langer, al 18 jaar.
En hopelijk is het snel klaar.
Ik wil dat mijn ouders weer liefde aan elkaar geven.
Gebeurd dat niet, ben ik weg, wil ik hier niet leven.
Ik wil niet dat mijn ouders gaan scheiden.
Maar het gaat niet meer, het heeft geen zin meer om te strijden.
Het heeft geen zin om terug te slaan.
Nu is mijn vraag: hoe zal dit verder gaan?
Ik wou dat ik het wist...
Maar ik weet het niet... Dat maakt mij zo pissed...
-Bij het inzenden van dit gedicht ben ik al 4 jaar verder. Inmiddels zijn mijn ouders gescheiden, en, belangrijker: gelukkig!-