Het perfect gesponnen kapje op haar hoofd,
de cocon die haar behoedt van de rest.
Een eigen gecreërd leven waarin ze veilig is,
zal bestaan als de gevoelens blijven.
Ze beschut zichzelf in haar iglo van tranen,
bevroren door de kilte van haar hart.
Zolang ze huilt, voelt ze hetzelfde
en het voelt ondanks alles zo vertrouwd.
Het idee dat ze geluk kan verkrijgen is angstig,
want het is iets waar ze geen weet van heeft.
En ze wil niet weggaan uit het leven waar
ze altijd al heeft geleefd.