Hoe kan ik hen nog vrienden noemen
Zij die mij als een judas zoenen
Zo voel ik pijn, veel pijn, niets dan pijn
Omdat zij egoïstisch zijn
Terwijl ik zoveel lof schrijf over hen
Omdat ik een gelukkig mens ben
Is het alsof hun zoektocht door gaat
Door die nevel waar eenzaamheid slaat
Bezopen komen zij opdoemen
Met lege handen zonder bloemen
Wagen zij zich weer op mijn terrein
Mij verdringend van mijn baldakijn
Maar ik kijk naar mijn lege kerst den
Die ik zonder ballen nog herken
En ik zucht stil gelukkig nieuwjaar
Terwijl ik verder knip met de schaar