mijn gevoel


elke dag begon ik met tranen in mijn ogen,
wat zou er nou weer over me zijn gelogen.
waarom zeiden ze zulke akelige dingen
langzaam probeerde ze me te verminken.

het ontzichtbare in mij
is mijn verdriet en de pijn
ze zitten diep verscholen achter mijn lach
maar niemand in de omgeving die het zag.

mijn gevoelens zaten in de knoop
ik huilde uit op m'n eigen schoot.
ik had geen schouder om op te huilen
het gevoel moest gewoon naar buiten.

het enigste wat ik wil
is met rust gelaten worden
waarom doen ze zo kill
waarom houden ze van moorden.

want moorden is wat ze doen
langaam trappen ze je met hun schoen,
dieper het duister in
daar is het zo donker en stil,
koud en kill.

laat me met rust dat is alles wat ik wil.