Wanneer wordt het nu eens rustig in mijn kop?
Houdt het piekeren ooit weleens op?
al 40 jaar een leven met knokken en vechten
soms dagen van rust,maar meestal ruzies beslechten.
Als kind geziekt met mijn overgewicht.
Als puber al snel voor de eerste lover gezwicht.
Dat huwelijk heeft me zoveel pijn en verdriet gegeven,
ik heb toen nooit echt zelf kunnen leven.
Aan mij geschonken twee mooie meiden,
maar ook zij hadden zoveel te lijden.
Ik maakte mijn keuzes en moest beslissen,
met als gevolg dat ik een groot deel van hun jeugd moest missen.
Door het knokken met en om de mensen om mij heen,
stond ik veels te vaak alleen.
Ik ging door de hel en weer terug,
en sjouwde mijn vele bagage mee op mijn rug.
Met pillen in mijn handen gestaan,
in een storm voor de kade de auto van de handrem gedaan,
verslaafd geweest aan medicijnen,
therapieen mondden uit in ondragelijke pijnen.
Nu kijk ik naar mijn volwassen kinderen,
niets en niemand kan de relatie meer hinderen.
Maar mijn ogen zien twee lieve mensen staan,
Mijn God,help,wat heeft de tijd ons aangedaan.
Ik doe zo vreselijk mijn best,
maar er is zo vreselijk veel verpest.
Ze reiken mij liefdevol de hand,
maar ik voel soms geen innerlijke band.
Ik hou zo ontzettend veel van hen,
en WEET dat ik hun moeder ben,
maar we hebben zo vreselijk veel gemist,
en herinneringen gewist.
Ik had verwacht en gehoopt dat het leven
me eindelijk wat rust zou geven.
Dingen uit ver verleden verwerkt,
en door liefde weer gesterkt.
Maar zo werkt het duidelijk niet,
telkens weer onmin in verschiet.
Is het niet mogelijk in het leven,
om te genieten ,te lachen en zorgeloos liefde te geven?
Ik wil rust,gewoon ook eens slapen zonder woelen,
armen om me heen en geen hartezeer voelen.
Gewoon alles vrij kunnen zeggen,
zonder woorden op een weegschaal te leggen.
Zou ik nog een 20 jaar door moeten gaan,
zou dan Meneer Ellende mijn deur eens voorbij willen gaan?