Nummer 127: | Dinsdag, december 11, 2007 21:09 |
dementie ik zou een film maken van mijn leven zodat ik er elke dag opnieuw naar kan kijken opdat ik het mij zou herinneren en uiteindelijk zou ik zo oud zijn zo verschrikkelijk oud pijnlijk oud halfdood dat het me niet meer zou interesseren Nummer 127 |
|
chatterley: | Dinsdag, december 11, 2007 21:08 |
Je schrijft het precies zoals het is, knap gedicht. Liefs, chatterley |
|
Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, december 11, 2007 21:01 |
tjonge,wat is dit weer goed graag gelezen janny |
|
Marousia: | Dinsdag, december 11, 2007 20:46 |
Dit roept bij mij zoveel op, mijn moeder heeft hetzelfde. Je kan niets meer doen, dan genieten van de nog herkenbare momenten. Prachtig verwoord overigens, hoe triest het gedicht ook is. Heel veel sterkte en liefs van Marousia | |
karinvangelder: | Dinsdag, december 11, 2007 19:31 |
heel mooi Ria , het ergst is er is niets tegen te kunnen doen alleen maar machteloos toezien veel sterkte liefs Karin | |
Windwhisper: | Dinsdag, december 11, 2007 18:56 |
Ja het is zo''n nare aandoening alzheimer en het brengt zo''n verwijdering tussen partners, vreselijk toch het niet meer herkennen goed verwoordt dit hoor Lieve groet Cobie |
|
Auteur: Ria -rimpeling- | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 11 december 2007 | ||
Thema's: |