Ik denk wel eens: wat zou het heerlijk zijn om alles zelf te kunnen doen.
Zelf naar het toilet gaan of b.v. het strikken van m'n schoen.
Mijzelf kunnen aankleden, dat lijkt me wel wat
of zelf onder de douche gaan en -als ik wil- in bad.
Geen hulp te hoeven vragen bij al dat gedoe,
soms wordt ik daarvan zo moe.
Al die handen die mijn lichaam aanraken,
iedere dag opnieuw, om mij te helpen, na het ontwaken.
Mijn lijf, is dat nog wel van mij?
Die vraag staat me wel eens bij.
Ik voel alleen maar lasten, absoluut geen lusten.
Dat doet me wel eens verontrusten.
Het is zo gewoon, om, als je jong bent,
toekomstplannen te maken, voor later als je groot bent.
Autorijles nemen? Wie worden m'n vrienden? Naar welke opleiding zal ik gaan?
Zal ik trouwen? Kinderen? Wat wordt mijn baan?
De meeste plannen heb ik ook gehad.
Maar zijn verdwenen, in een heel diep gat.
Als je een handicap hebt is dat alles niet zo vanzelfsprekend.
Tuurlijk, toen ik jong was heb ik er zeker op gerekend.
Maar mijn geduld is langzamerhand opgeraakt.
En ben ik uit die mooie droom ontwaakt.
Maar toch blijft er nog een sprankje hoop, ik blijf het proberen.
Ik wil mezelf niet isoleren.
Daarom vraag ik jou, wil je verder kijken dan naar m'n buitenkant?
Ik weet 't, het is moeilijk, maar ín die steen zit een mooie diamant.
En wie weet, kan jij die steen wel polijsten met je ogen.
Je zal niet worden bedrogen.
Dan krijg jij terug wat je verdient.
De liefde van een echte vriend(in).