in de donkere nacht
omringd met stilte
hou ik de wacht
mijn hart gevangen in kilte
ik weet wat gaat komen
de ergste nachtmerrie
onder de dromen
hopen dat het snel voorbij zal zijn
me alleen achterlatend
met een hoop verdriet en pijn
toch enkel mezelf hatend
een gevoel dat nooit weg zal gaan
zelfs niet tegen
het einde van mijn ellendige bestaan
niemand mag weten
van mijn verdriet
dat ik zo graag wil vergeten
het onder ogen zien kan ik niet
laat me toch zijn
in mijn ellendige leven
omringd met pijn
ermee leven
zou ik moeten leren
maar hoe kan ik er om geven
en trachten het lot te keren
tot mislukking ben ik gedoemd
de waarheid ken ik wel
maar ik heb ze altijd verbloemd
laat de mensen maar denken
die is volledig gestoord
laat ze me geen aandacht schenken
zodat ik verder kan worstelen, ongestoord
liever dan dat ze weten, de ware naam
van mijn levenslange verdriet
dan zouden ze pas van me aan gaan