pieken, dalen
me gelukkig voelen, dan weer lopen malen
lachen, huilen, telkens trappen in die stomme valkuilen
ik stort me in een verliefdheid omdat ik mezelf overgeef aan een gevoel.
ik denk er niet over na je weet vast wel wat ik bedoel.
maar hoe kan je rustig aan doen terwijl het in het begin al zo snel ging?
dat je me belde als je het moeilijk had en ik je telkens opving?
is dit nou liefde of kunnen we bijde niet goed alleen zijn?
ik ben aan het twijfelen, voel weer verdriet en pijn.
wil je niet laten gaan, maar kan er ook niet tegen die onzekerheid.
probeer van onze samenzijn te genieten en dat lukt me ook het grootste gedeelte van de tijd.
maar toch blijft het gevoel van verlaten aan me knagen.
ik zal je nooit smeken om je aandacht zo ver zou ik me nooit verlagen.
maar ik merk dat het mij wel heel kwetsbaar maakt en dat vind ik niet een goeie zaak,.
ik wil niet afhankelijk zijn en dat is iets waar ik me wel steeds meer zorgen om maak.
goed laat het nu los ik zie wel hoe het gaat,
ik hoop alleen dat dit alles niet voor niets is en dat ik de juiste keuze heb gemaakt.