Van God los…
(het rationele verdrongen)
Mijn bloed baadt in het blauw,
o ja tot op het bot.
De innerlijke klok vertelt me
dat het reeds veel te laat is,
zo word ik dus nooit ouder.
Genoeg!
Ik denk aan vroeger en val ter plaats
in slaap.
Waarom moet ik zo lijden?
Het dromen lukt niet meer
en de kriebels in mijn buik zijn
slechts nog krampen.
Door het water uit mijn ogen
ontwaak ik
in een duizelingwekkende vaart,
ik struikel.
Verdomme, verdomme verdomme!
De schaduw van de geest schreeuwt
om verlichting,
nee, niet het nachtlichtje idioot.
De poes is nergens te bespeuren
en mijn hond is dood,
gestorven in mijn armen.
Nog één simpele waf en het was over.
Begraven in de tuin.
Nu de grond nog zacht is,
want de winter staat voor de deur.
Herfstgevoelens heb ik niet
en de zomer trok op geen kloten.
Het geluk kan niet meer op…
esteban 31/10/2007