Ik ben zo alleen,
er is niemand om mij heen.
Het voelt zo eenzaam op deze plek,
en toch voelt het niet gek.
Zal ik hier blijven?
Of zal ik hier weggaan?
Ik moet hier weg,
maar ik durf niet zeg.
Ik ben bang dat het weer allemaal zo word als eerst,
bang dat er weer angst in mij heerst.
Het gevoel van vernedering en verdriet,
nee, ik wil niet dat iemand mij weer zo ziet.
Nee ik blijf maar hier in m'n eentje in het donker zitten,
Dan kan ik net zo goed voor altijd gaan pitten.
Ik blijf gewoon hier,
sommige mensen doe ik dan een plezier.
Ik kan nu nog opstaan,
en snel weggaan.
En dan kan ik er een gedichtje over schrijven,
of zal ik toch maar hier blijven?