Postnatale depressie…
Borstvoedend
schoof ze de wereld aan de kant.
Alleen het zuigen
en de staande klok verstoorde
de gedachte.
Hoe mooi het kind ook mocht wezen,
de voortdurende honger
bracht haar van de wijs.
Kon ze wel een ramp vermijden,
waren haar
borsten groot genoeg
om de honger te bestrijden.
Nooit meer slapen,
leeg gezogen.
Striemende buik en hangtieten.
Schijnheilig gelukkig zijn,
“Ik haat je”…
( Hoy schat hoe was het op kantoor?
Ja hoor, heel braaf, het is zo een flinke jongen)
esteban 19/10/2007