Drie jaar lang pijn. Drie jaar lang verdriet, maar op dat moment zag je dat niet.
Blij om thuis te komen, dat heb je me 3 jaar lang ontnomen.
Nachten lang huilen van verdriet, waarom zag je dat nou niet?
Ik voelde me zo klein, als je die andere man weer eens bleek te zijn.
Dan verroer ik me niet, bang dat jij mijn tranen ziet.
Want ik wil je niet kwetsen, omdat je niet weet wat je doet,
Maar echt, je doet dit niet zoals het moet.
Je probeert het allemaal zo goed te doen, je wilt het goede voorbeeld geven.
Daardoor ging het juist mis en kreeg ik voor even een ander leven.
Nu is die tijd voorbij, maar is er nog steeds die angst.
De angst dat het weer mis gaat, er is nog steeds geen schone lei.
Er wordt niet over gesproken, er wordt niet over gepraat.
Totdat het water weer bij jou gaat koken. Dan ben je zo kwaad.
Je begint dan zo hard te schreeuwen en voor mijn gevoel duurt dat dan eeuwen.
Ga het nou niet weer verpesten, het enige wat er dan over blijft zijn resten.
Resten van een leuk samenzijn, waarom doet het nog steeds zoveel pijn?
Ik weet dat je er niets aan kan doen, dat maakt het ook zo zwaar.
Ik wil geen leven zoals toen. Het is al klaar.
Het geeft niet, want je hebt zo veel spijt.
Je was zo ziek, maar laat het nooit weer zo ver komen,
Zo ver dat het gezin er onder lijdt.
Geef me nooit meer die kou.
En natuurlijk hou ik zielsveel van jou.