De ondergang
Zwarte donkere wolken pakten zich samen in de lucht
In de verte speelde de wind, met gehangen vuile was
De hete adem versnelde in een moordend tempo alras
Tot het zich samenbalde tot een groot venijnig gerucht
Hij zag het, probeerde de impact voor zichzelf te vermijden
Want aan hem behoorde het leven, de controle en de macht
Nog ten enenmale verzekerde hij zichzelf van zijn eeuwige kracht
Maar hij was verzwakt door de beukende golven der getijden
Zweetdruppels spelden onheil op het vaal vertrokken gezicht
Het hart volgde de angstig stampende paarden op hun vlucht
De oren geconcentreerd en gespitst op elk dreigend gezucht
Zijn blikken ogen vol ongeloof ten donkere hemel gericht
Diep verborgen in zijn bloedend hart wist hij 't reeds al lang
Probeerde het weten te vergeten door ‘n blinde geldingsdrang
Toch ingehaald in zijn dromen maakte het hem wel eens bang
Dat ieder mens vroeg of laat veroordeeld is tot de ondergang
Door al zijn almacht leek hij altijd wel onkwetsbaar groots
Maar het had hem nooit van het pijnlijke gegeven behoed
Dat ook hij gewoon een mens was van feilloos vlees en bloed
Nietig, klein en machteloos in het aanschijn des doods
MPP2007