er was er eens een meisje
ze was helemaal in het zwart
zwarte kleding
zwarte ogen
en ook haar sieraden waren zwart
iedereen dacht altijd dat ze depressief was
maar dat was ze juist niet
iedereen schold haar altijd uit
dat ze dood wou, zichzelf sneed, dat ze drugs gebruikte en dat ze rookte
maar al die dingen deed ze niet
zelfs de docenten die dachten het
haar mentor had zelfs een keer gevraagd of ze depressief
boos was ze weggelopen
en de politie kwam ook een keer naar haar school toe voor drugs
en natuurlijk werd zij verdacht en ondervraagd
het meisje werd er erg boos om
waarom mocht ze gewoon niet zichzelf zijn?
waarom mocht ze niet haar stijl dragen?
waarom zagen ze niet hoe creatief ze was?
want creatief dat was ze
ze ontwierp haar eigen kleding
ze schreef ook gedichten om haar woede te uitte
haar woede dat mensen haar altijd verkeerd inschatten
ze schreef ook liedjes
en speelde gitaar
ze had ook veel vrienden
echte vrienden, waar ze haar gevoelens mee kon delen en die haar wel begrepen
en er was ook eens een slet
die zat op dezelfde school als het meisje wat gothic was
de slet was erg populair
en ze had ook veel vrienden maar...
maar het waren niet echte vrienden
ze kon niet goed bij hun kwijt hoe ze zich voelde
ze kon het bij niemand kwijt
niemand die haar echte kende, haar ware gevoelens
ze was erg depressief
had zoveel problemen
en niemand wist er van af
niemand behalve het gothic meisje, die doorzag haar masker
het meisje sneed zichzelf
ze rookte en ze gebruikte drugs
allemaal om haar problemen te ontwijken
om er voor weg te rennen
maar op een dag werd het erger en erger
toen hielp niks meer
en op die dag besloot ze om uit het leven te stappen
de sprong te wagen
het gothic meisje zag dat ze het wilde doen
ze was rustiger als normaal
je zag het aan haar ogen
je zag dat ze iets van plan was
het gothic meisje ging haar achterna
het sletje ging naar een treinstation
toen het gothic meisje het sletje zag staan
begon ze haar tegen te houden en het was gelukt
maar het duurde niet lang voordat het weer fout ging
weer voelde het sletje zich eenzaam, zo alleen
ze begon het gothic meisje te pesten
te pesten uit verveling
het gothic meisje was er diep geraakt door
het deed haar pijn en verdriet
hoe diep kon iemand zinken?
ze had nog wel haar leven gered
maar dat was blijkbaar vergeten
maar goed het gothic meisje deed er voor de rest niks mee
ze zei het niet van haar wonden
ze zei helemaal niks
ze vond dat het sletje het zelf moest doen
en dat had ze ook gezegd
maar na een tijdje kreeg het sletje een schuldgevoel
ze wou het gothic meisje niet meer pesten
ze had er spijt van
eigenlijk was ze heel aardig, maar toen ze dat zei lachte iedereen haar uit
en dachten ze dat ze een grap maakte
maar dat was niet zo, ze meende het serieus
het sletje kon er niks aan doen
als ze voor haar op zou komen dan zou ze uit de groep worden gegooid
en dat wou ze niet
ze voelde zich al zo alleen
dus ze deed er niks tegen
en als ze dan thuis was
dan pakte ze weer het mes
ze walgde van zichzelf
ze haatte zichzelf zo erg en niemand wist het
het sletje was het zat
ze wou hier niet meer zijn
ze besloot om weer te gaan
een afscheidsbrief gemaakt en toen kwam ze wel voor het gothic meisje op
daar stond ze op het gebouw
nog een keer dacht ze aan alles en iedereen
en toen sprong ze
en ze had de klap niet overleefd
iedereen die haar kende was erg verdrietig
niemand begreep waarom?
niemand behalve het gothic meisje
die had het al lang aan zien komen alleen ze baalde ervan dat ze het niet tegen kon houden
ze had een liedje en een gedicht voor haar geschreven
en ze las de afscheidsbrief voor op haar begrafenis:
hallo allemaal,
dit is een afscheidsbrief. als jullie dit lezen dan ben ik er niet meer. ik heb zelfmoord gepleegd. maar wees niet verdrietig, want ik ben nu vrij. waarschijnlijk kwam dit onverwachts voor jullie, maar voor mij niet. ook al zeg iedereen mij als een slet ik was toch erg gevoelig. het deed me dan ook veel pijn dat naam (gothic meisje) werd gepest. ik hoop dat het nu voorbij daarmee is, want zij is niet depressief, dat ben IK! Het spijt me dan ook enorm dat ik mee deed aan het pesten en dat ik er soms mee begon. Ik heb daar echt enorme spijt van en ik hoop dat ze me ooit kan vergeven. Ik bedank haar voor het bij mij zijn, dat ze me een keer heeft gered van zelfmoord te plegen. Ze is erg bijzonder, want niemand anders had dit door alleen zij. Ik weet voor de rest niet veel te schrijven eigenlijk alleen dat ik gewoon problemen had en dat ik het niet meer aankon. Het spijt me dan ook heel erg. Sorry...
Haar ouders waren gebroken
Haar vriendinnen, familie en docenten ook
Iedereen gaf zichzelf de schuld dat ze het niet hadden gezien
Maar het was nu te laat
Want ze was al gegaan
En het gothic meisje werd nooit meer gepest
Iedereen bood zn excuus aan haar
En zo kwam het toch eigenlijk weer een beetje goed...
Dit verhaal is niet waargebeurd, ook al zo het wel kunnen. Ik wil hier gewoon mee zeggen:
Oordeel niet over iemand
Die je niet goed kunt!