Natuurrampen
Steeds opnieuw raak je verstrikt in mijn draaikolk
Word je meegesleurd door gedachtewinden
Die je draaien, keren, breken
En je op een toegetakelde manier terug neerzetten
In een chaotische bekendheid.
Steeds opnieuw een vloedgolf van schuld
Omdat ik je weer hebt doen verdrinken
In het donkere, kille water van mijn ziel
Verstrengeld in de wortels van mijn verleden
Vastgehecht aan mijn hartbodem
Steeds opnieuw een stortbui van tranen
Die jou willen zeggen hoeveel het me spijt
Die zich willen vermengen met jou pijn
En zo diep willen wegsijpelen
in de ondergrond van ons bestaan