Heb je je nooit afgevraagd,
waarom?
Waarom al dit gebeurd is,
waarom je altyd terugkomt,
en me dan weer laat zitten.
Wel ik heb het antwoord gevonden,
omdat we allebei hetzelfde zyn.
We het gevoel hebben,
dat we op een of andere manier,
verbonden zyn met elkaar.
We weten geen een van de twee,
raad met onze gevoelens.
Het enige dat ik wel weet,
is dat ik je nooit meer terug wil,
vrienden is het verste dat ik ga.
Want er is toch wel een limiet,
ik kan je niet blyven vergeven.
Want op een bepaald moment,
zal ik barsten,
dan moet alles en iedereen eraan.
Dat is het effect,
van nooit je gevoelens te uiten.
Het is net als drugs,
het moment zelf is het zalig,
maar achteraf,
ben je een hopeloos geval.
Ik heb je,
weeral,
vergeven.
Maar er moet een limiet zyn,
en dit was de limiet,
nog een keer,
en je kan het helemaal vergeten,
dan wil ik zelfs geen vrienden meer zyn.
Vrienden,
kan je vertrouwen,
iets wat ik by jou niet kan,
dat kan ik niet veranderen,
maar jij kan wel leren,
wat vertrouwen is.