joni


Men dochtertje opende haar ogen en keek verward om zich heen
Wist niet waar ze was en zach ik ben hier niet alleen
Om haar heen zoveel onbekende mensen die ze niet kent
Maar alle angst vloeit al weg zodra ze papa’s stem herkend
Alle kleuren in al hun schoonheid van mystieke kracht
Met zijgend vertoon van puurheid waar ze negen maand heeft op gewacht
De mensen met al hun liefheid die voor haar gekomen zijn
Met hun magisch doenbare tekens groot en zij nog zo klein
Niet te vergeten de kinderen als zielen van de natuur
Met van binnen uit hun hart dat straalt als een magisch vuur
Ze richt zich ietsje op en de laatste angst verdwijnt
Als gevoelsmatig zichtbaar uit haar hartje een lichtje verschijnt
Ondanks het volkomen onbekende is er de onbreekbare band
Tussen zichzelf en haar papa want die rijkt haar de hand
In het leven is waar we ravotten en gaan spelen
In het leven is waar we gevoelens en geheimpjes delen
in de kringloop des levens klimmen we samen heel hoog
Als er dan iets is of niet gaat glijden we samen van die regenboog
Inderdaad dat lijkt me toch heel aangenaam en fijn
Om een echte vriend van men dochtertje te mogen zijn
En toch kan ik niet wachten op alle mooie dagen die nog moeten komen
Om samen van men dochtertje haar levensweg te dromen
Lief klein poppemieke graag wil ik je dit nog laten weten
Ik ben jouw papa en zal je nooit vergeten
Wat er ook gebeurd liefde, geluk, pijn of smart
Jonike laat me aub sterven als papa in je gouden hart

Voor jou mijn princesje
Van papa