Hoelang ik er ook over nadenk,
nooit vind ik de antwoorden op myn vragen.
Hou harder ik probeer om het te vergeten,
hoe meer ik er moet aan denken.
Nooit heb ik afscheid kunnen nemen,
je bent gewoon gegaan zonder achterom te kyken.
Ik voel soms nog altyd,
jouw perfecte lippen die de myne kussen.
Ik zie nog altyd jouw donkere, zwarte ogen,
die recht in de myne kyken.
Ik dacht dat dit gevoel voor eewig was,
maar ik was verkeerd.
Niets is voor eewig.
Was het waard?
Je hebt alles zomaar opgegeven.
Je hebt me niets gevraagd.
Het was myn lot,
niet het jouwe.
Je hebt met de wil van dood gespeeld,
en dat heb je met je leven moeten bekopen.
Het is niet altyd even gemakkelyk,
om door te gaan.
Soms wil ik het echt opgeven,
maar dan denk ik,
aan wat jij voor my gedaan hebt,
en besef ik dat ik moet doorgaan.