Begonnen als een zaadje
In een prachtig paradijs
Mijn stronk zo krachtig
Pronkend tussen het gewas
Ik groeide en mijn twijgen
Straalden en droegen het ijs
Daar stond ik stevig geworteld
In een bos zo prachtig
Ineens begon men te kappen
Het bos was zo groot
Het bevatte een ziekte
Het woud was half dood
Het zou genezen
En zou worden vergroot
Nu sta ik in mijn eentje
Voel me eenzaam en verdoofd
Ik zou willen vluchten
Mijn wortels staan te vast
Ik moet het ijs dragen
Van de bomen die zijn aangetast
Ik smeek om mij te kappen
Ik kan het niet meer aan
Om naar de vlakte te kijken
Zo alleen te staan
Ik roep om jonge twijgen
Het moet weer bos zijn
Maar men gaat door met kappen
Mijn hart huilt van pijn
De vogels in mijn takken
Zoeken elders hun bestaan
Een bos met al haar prachten
Staat op het punt te vergaan
lexx: | Maandag, juli 16, 2007 21:15 |
Triest! Vogeltjes zonder slaapplaats :( Wél een goed schrijfsel dotje :) |
|
Auteur: dotje2face | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 16 juli 2007 | ||
Thema's: |