Wat was ik dom om te denken dat deze wereld mij vergeving zou blijven schenken.
Wat maakte mij zo blind dat ik bleef dromen gelijk een kind?
Zoveel verloren tijd, is dit nog in te halen?
Kan ik alles nog goed maken of ben ik gedoemd om te falen?
Zoveel seconden, minuten en uren, deze pijnlijke twijfels lijken wel een eeuwigheid te duren.
Kon ik maar teruggaan in de tijd om mezelf te behoeden voor al deze schaamte en spijt.
Nu is er nog maar één weg, die van vooruit, want al mijn illusies zijn nu wel uit.
Het verleden komt nooit meer weer, er rest me alleen nog melancholie en hartenzeer.
Daarom maak ik nog een laatste besluit op deze grauwe dag,
om mijn toekomst te omarmen met nieuwe hoop en een lach.