Mijn leven..
Mijn leven is te omschrijven als een roos..
Een roos heeft liefde nodig, om overeind te blijven..
Het kan mooi zijn maar ook prikkelbaar zoals de dorens op het steeltje..
Het bloeit op als ik me fijn en gelukkig voel..
Maar gaat hangen net zoals een roos, als ik me somber en leeg voel..
Alleen begrijpt niemand die dingen..
De dingen die ik voel en zie..
Niemand voelt begrijpt de pijn die ik voel..
Niemand ziet hoeveel tranen er achter mijn ogen schuilen..
De tranen die aangeven dat er iets mis is..
Ik kan die woorden alleen niet kwijt, bij niemand niet..
Het gevoel dat niemand je snapt, kan een mens breken..
Een roos laten hangen die niet meer te redden is..
Hoe kan ik iemand het nu duidelijk maken..
Laten merken dat ik niet meer verder wil met me leven..
Kon ik maar in slaap vallen en niet meer wakker worden..
Weg van alles, weg van deze pijn..
Ik voel me leeg van binnen, zie alles somber in..
Ik wil het niet, maar het gaat tegen me gevoel in..
Ik heb zoveel dingen meegemaakt die me hebben geraakt..
Dingen die ik wil en moet vergeten, zonder me schuldig te voelen..
Maar het lukt me niet,, ze blijven me achtervolgen..
Hoe kan ik ooit weer opbloeien zoals een roos in de lente..
Hoe kan ik weer genieten van me leven, dat ik nu leidt..