Het is werkelijk of de wereld op mijn schouders rust. Schouders die vandaag ook eens niets zouden mogen tillen. Maar die zwaarder belast zijn, dan ze in jaren waren. Zij drinkt teveel, veel teveel. Vergeet al het andere. Tranen schuwen mijn ogen niet, want hoe het ooit was, zal het niet meer zijn. Drank is het enige wat belangrijk is. Zelfs haar kind lijkt op te lossen in een walm. Het doet pijn, maar vergeef me… Mij zie je voorlopig niet meer terug.
Zo sprak ik tegen hem, alsof hij een klein kind was, dat de weg gewezen moet worden. Vele jaren ouder, en toch in een onzekerheid die de wereld verandert in een schuw speelveld, met obstakels en dingen die eens gewoon waren. Maar nu slechts in herinneringen vlot verlopen, omdat het hoofd alles niet meer helder ziet. Ziek? Wellicht wel, het doet alleen zeer, dat de eens zo sterke figuur.. Aftakelend is, en bij mij komt vragen hoe het ook alweer werkt. Het zou andersom moeten zijn.
Zo verging mij laatst de adem toen ik vernam dat jij er niet meer was. Jonger dan ik nu ben, besloot je niet meer te willen leven. En nam de hand aan jezelf. Ik ben blij voor je – al klinkt dat cru. Omdat het pijn doet, zweert en vele herinneringen weer ophaalt. Een nieuwe bladzijde in een reeds gesloten boek.
Het drukt me tegen de grond, waar ik over dit alles slechts kan praten met de mensen die dit overkwam, overkomt. Omdat de rest wel zal knikken, begrijpen. Maar nooit zo zal voelen als ik dat nu doe.
- Negeer me niet langer, verdrink jezelf niet langer.
- Vraag me niet langer, jij bent de ouder in dit verhaal.
- Slaap zacht, tot ziens, de wereld mist je nu al.