Even heb ik je weer kunnen vastpakken, dat voelde fijn,
Gewoon dat ik er was, en bij jou kon zijn.
Wat voelde dat goed, normaal tegen elkaar praten,
Zo lekker hoe we tegen elkaar aan zaten.
Wat voelde het goed, jou hoofd op mijn schouders,
Niet meer hoeven denken aan de werkelijkheid,
In mijn droom was er zelfs geen afscheid.
Waarom is er een einde aan deze droom gekomen,
Kon ik maar voor eeuwig over ons verder dromen.
Maar in werkelijkheid ben ik je helemaal kwijt,
Het ergste vindt ik, dat je me steeds mijdt.
Je kon niet als gewoon vrienden uitelkaar gaan,
Je hebt me gewoon weer aan de kant laten staan.
Ik hoop dat we ooit nog vrienden gaan zijn,
Gewoon normaal doen, das toch zo fijn.
Op zo’n dagen als nu zou ik een knuffel willen,
Gewoon om mijn pijn en verdriet te stillen.
Het is nu een week toch wel goed gegaan,
Ik dacht dat ik recht in mijn schoenen zou staan.
Wist ik maar dat jij ook nog aan mij dacht,
Kon je me dit maar vertellen heel zacht.
Dan zou de pijn een stuk minder zijn,
Heb jij ook dat gemis, en die pijn..??
Kon ik je nog maar één keer vastpakken.
Die knuffel van jou die vergeet ik nooit!!