Gillende meiden, een ermorm publiek, fotografen, de pers en tot slotte, ikzelf.
Getrek, gesleur, iedereen wil jou bewonderen, ook ik, ik word weggeduwd, weg van de pers, weg van het publiek, weg van jou...
Ik stap verder, m'n kleren verscheurd.
En jij? Niet meer dicht bij mij, niet meer dat veilig gevoel, niet meer bij jou, weg van jou...
Weer stap ik, verder van jou weg.
Ik hoor en zie nog steeds voor mij alles wat er rond jou gebeurde.
Het is alsof het op mijn netvlies gebrand is.
Die ogen, die mij even aankeken, is nu voorbij.
Niet meer op op mij gericht, niet meer verlangend naar mij, niet meer bij jou, weg van jou...
Eén keer draai ik me nog om.
Daar zie ik jou, met je stralende ogen op mij gericht.
Je ogen kijken me verlangend aan.
Dan ben je plotseling weg, ik dacht dat ik je nog even zag maar...tevergeefs.
Ik zie je nooit meer terug, nooit meer die zachte lippen die mijn huid streelt, nooit meer die verlangende ogen die me aankijken, niet meer bij jou, weg van jou...