in een donkere wereld,
waar er net genoeg licht is,
om de akelige dingen te zien.
daarin leven mensen,
omringd door een vrees.
een vrees van onbekende gezichten,
van gevoelens die er nu niet meer zijn.
neerkijkend om het verleden.
voelen ze nog steeds een pijn.
men weet waar deze van is,
men weet waarheen deze lijdt.
maar zonder te denken of voelen,
volgt men het pad.
het pad dat lijdt,
zonder enige andere weg
naar de plaats die niemand zag
een plaats vol spijt
waar men dan ontdekt wat er is,
enkel een eenzamheid.