Dwangneurosie
Dag dwangneurosie ik wil dat je gaat
en niet meer terug komt,ik wil dat je me verlaat.
Ik zou het uit me willen schreeuwen en slaan maar ik
weet dat jij toch niet zal gaan.
Zal ik dan maar moeten accepteren dat je een stukje van mij bent?
Weet je hoeveel moeite het is om alles te herhalen,
zodat ik niet in mijn gedachten kan verdwalen.
Alles overnieuw keer op keer zodat ik mijzelf gerust kan stellen maar puntje voor paaltje doe ik het nog een keer.
Hoe kom ik er vanaf wie zal het zeggen?
Voorlopig moet ik het er mee doen en zo mijzelf gerust stellen.
en niet meer terug komt,ik wil dat je me verlaat.
Ik zou het uit me willen schreeuwen en slaan maar ik
weet dat jij toch niet zal gaan.
Zal ik dan maar moeten accepteren dat je een stukje van mij bent?
Weet je hoeveel moeite het is om alles te herhalen,
zodat ik niet in mijn gedachten kan verdwalen.
Alles overnieuw keer op keer zodat ik mijzelf gerust kan stellen maar puntje voor paaltje doe ik het nog een keer.
Hoe kom ik er vanaf wie zal het zeggen?
Voorlopig moet ik het er mee doen en zo mijzelf gerust stellen.
Reacties op dit gedicht
| *friend*: | Maandag, juni 18, 2007 23:36 |
| het is maar beter dat we het accepteren het is gewoon een stukje van onszelf.. dat zwaar irritant is majaa raar idee dat ik terwijl ik je gedicht las last had van me dwangneurose :S hou van jou (L) thank you for being here for me |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *appel* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 22 april 2007 | ||
| Thema's: | ||