er zijn zoveel dingen die ik tegen je zou willen zeggen...
waarom staar je me nog aan?
waarom praat je nog met me?
waarom kan ik je niet vergeten?
het zijn allemaal nutteloze vragen,
maar ik kan er gewoon niet tegen ...
elke keer als ik beslis dat ik beter af zonder je bent,
en de hoop wil opgeven ...
laat je me weer voelen,
staar je me weer aan,
en je weet niet hoe moeilijk het is,
op jou te moeten wachten,
het gaat niet veder,
maar mn gedachten luisteren niet naar mn hersenen
het is beter
het is beter
ik weet het gewoon...
maar waarom nou laat je me zo facking verliefd op je worden,
het is nu al een jaar...
en ik voel gewoon die connectie tussen ons...
en ik wéét gewoon dat jij die ook voelt...
weet je nog die zomer avond?
die avond dat je non stop naar me staarde?
en toen ik zei hoi,
[wat ik overigens bijna nooit doe]
keek je me zo lief aan,
weet je niet meer,
dat ik voor je neus de trap af pleurde, en dat jij lachde, en me overeind hielp?
jongen wat doe je nou met mn gedachten
waarom laat je me zo denken ...
nogmaals dit zijn nutteloze vragen...
maar ik heb zoveel jongens leuk gevonden,
en die click heb ik echt nooit gehad,
je maakt me door de war,
en ik kan er gewoon niet tegen ....
ik weet dat dit geen gedicht is,
maar daar geef ik geen fuck om,
er is een gast die mn hart heeft gestolen
en hij wilt het gewoon niet terug geven ....
// !/3