Het mocht maar niet lukken,
Ons leven viel in stukken,
Je mocht niet meer leven,
toch was je nog erg gedreven,
je wilde koste wat kost toch vechten,
Maar het lot gaf je geen enkele rechten,
Vier maanden terug nog geen vuiltje aan de lucht,
Tot die maandag 5 maart, liet je je laatste zucht,
in de armen van papa en mama ging je heen,
Wat voelden wij ons die dag alleen,
Veel verdriet hebben wij om jouw gaan,
Deze pijn zal altijd in mij bestaan.
Je ontdeugende lachje, en rare uitspraken,
nooit meer mogen we het meemaken.