Nog 1 ding wil ik kwijt
Vorige week maandag, 12 maart,
heb je me ontzettend gekwetst.
Mijn brief naar jou, mijn oprechte gevoelens
het had gewoon niks uitgemaakt
Je stond er te lachen
Je mooiste zwarte hemd aan
Mijn hemd als je begrijpt wat ik bedoel op diè dag
Te vertellen over je fantastisch weekend
En het enige wat ik voelde was intens verdriet
Mijn vriendin zei me dat ik moest ophouden
me te gedragen als slachtoffer
En verdorie, Ruud, je maakt het me niet gemakkelijk
Maar ik heb je maandag geen enkele traan getoond
Ik heb zaterdag veel aan je gedacht
Gemengde gevoelens
Maandag wist ik dat je geen enkel gevoel had beleefd
die bewuste 10 maart
Ik ben ermee gestopt te tonen
wat ik echt voel
Het maakt niet uit of ik ween of lach
Het raakt je niet
Ik schreef je dat ik niet kan vechten
tegen je negatieve gevoelens
Ik schreef je over de 3 woorden
die zo belangrijk voor me zijn
Jij deed Niets, helemaal niets.
Of ik nu gelukkig ben of niet,
Het maakt je niets uit
Of ik dood of levend ben,
Het maakt je niet uit
Wel hoop ik dat je ooit
ooit
oprecht kan zeggen
dat je het allemaal niet zo bedoeld had
dat je wil dat ik gelukkig ben
En vooral: Het spijt me....
En ook al denk je
Ik heb het je al gezegd
Dan zeg ik:
Die ene keer, recht uit je hart,
zou voor mij van onschatbare waarde zijn
En alle woede die er nu nog is
ten opzichte van jou maar vooral tegen mijzelf
zou dan geleidelijk aan kunnen wegebben
Weet je?
Elke keer als ik je voorbijloop
Elke keer als we toevallig in eenzelfde ruimte zijn
Het is zo zo zo opvallend
Dat je elke keer weer
Het op een lopen zet, letterlijk
En ik begrijp nog altijd niet waarom.
Het meest frusterende is om elke keer weer te beseffen
dat je geen enkel gevoel meer kan uiten naar me
Niets, helemaal niks
Geen verdriet, geen lach, geen traan,
Niets, helemaal niets