het is donker
ik loop langs een meer
en kijk het water in
het weerspiegelt
het weerspiegelt altijd elke keer dat ik kom
ik staar en ik staar terug naar mijn ziel mijn ik die daar kijkt
en boven mijn hoofd daar hangt de maandag de maan is wispelturig net als ik
vanavond is hij flinterdun
nog net een randje zilver
ik kijk en de maan kijkt terug
ik hoor het zachte geluister van de bomen om mij heen
en het gekraak van dingen onder mijn voeten
ik hief niet te kijken wat het is
ik ben hier al vaker geweest
ik weet dat het takken en kiezels zijn die kraken onder mijn voeten
er is hier niks om bang voor te zijn
het enige wat ik vrees is verandering
verandering van mezelf
dat ik niet meer kan genieten van de maan die naar mij kijkt
dat ik geen kippenvel meer zal krijgen van de geur die de avond met zich mee brengt
dat ik meer wil dan het donker mijn lichtpunt de natuur en mezelf
verandering schrikt af
terwijl verandering juist mooi hoort te zijn
de maan verandert ook maar dan op een manier die went
alles went
maar willen we dat wel?