Nu besef ik dat ik verliefd was op een kant van jou
Die jezelf niet meer kende
Zo teder, lief, oprecht, ook grappig
Alles wat ik hebben wou
Geleidelijk aan ontdekte ik ook die andere persoon
Die jij al 8 jaren kende maar ik niet wou zien
Je loog, behandelde me respectloos hetgeen zelfs echte haat werd
Een echte afkeer die ik nooit zal vergeten
Weet je nog hoe het allemaal begon precies 2 jaren geleden?
Ik weet nog dat je telkens met je hand naar je hartje greep
Ofdat je in mijn oor zachtjes fluisterde
Dat je nooit gedacht had dit opnieuw te kunnen voelen
Nu besef ik dat we elkaar op een verkeerd moment en plaats zijn tegengekomen
Ik zou niet met je samen kunnen leven
Je andere persoon zou niet met mij samen kunnen leven
Ik zou iets van je verlangen wat je door je ziekte niet kan geven
Ik vraag me soms af of je nog aan ons denkt
Of je mij mist hoe stom het misschien kan klinken
Ik vraag me af of het soms in je opkomt
Een -het spijt me- recht uit je hartje te zeggen
Soms vraag ik me af of het je niet eens overkomt
Een moment dat je achter me aan wil hollen
Het uit wil schreeuwen dat je je maatje terugwil
Dat je eruit gooit wat je gewoon al denkt
Soms vraag ik me af of dan echt alles een leugen was
Was het dan een leugen toen je zei dat je voor onze vriendschap wou vechten?
Vond je me zelfs niet gewoon leuk?
Waren je tranen dan nooit oprecht?
Zat ik dan nooit een heel klein beetje in je hartje?
Ik zeg zo vaak tegen velen
Dat je nu gelukkig bent
Dat je hele toekomst uitgestippeld is
En dat je kwijt bent wat je arm wou zijn
Maar o zo vaak krijg ik een antwoord
Dat niemand gelukkig is in een wereld vol leugens te leven
Niet alleen leugens tegen iedereen om je heen
Maar ook tegen jezelf
En mijn toekomst is inderdaad nog niet uitgestippeld
Ik leef elke dag in nieuwe onzekerheid, wie kan ik nog vertrouwen?
Gaat mijn hartje opnieuw gebroken worden?
Wanneer kan ik het geloven als iemand me zegt dat hij van me houdt?
Maar mijn liefste Ruud,
Ik ben altijd eerlijk tegen je geweest
Vanaf de dag dat ik je de hand schudde tot nu
Jij was oprecht mijn één van de vijf
Ik vraag me nog altijd af wat je deed breken met me
Wat het moment voor je was mijn smsen niet meer te beantwoorden
Al mijn mailtjes of gedichtjes te negeren
Welk het moment was dat je me uit je gedachten bande
Het gaat goed met me
Omdat ik aanvaard heb dat ik niet met je samen kan leven
Omdat ik aanvaard heb dat je zo ziek bent
Omdat ik aanvaard heb dat ik dingen van je zou willen weten die je wil vergeten
Toch denk ik nog vaak aan je
Waarom heb ik het nog zo moeilijk?
Ik mis mijn maatje
En ik heb beseft dat het nooit zal overgaan
Ik zal mijn heel leven moet leiden
Proberen te aanvaarden
Dat onze vriendschap ook een leugen voor je was
En dat je me inderdaad liever arm dan rijk was
En weet je hoe ik dat ontdekt heb?
Toen ik je een smsje stuurde met exact dezelfde woorden
Of mijn tranen stuk pletsten naast jou op de tafel
En jij dit niet wou zien
Ik vraag me af of er ooit een dag zal komen
En ik 's avonds bedenk dat ik niet aan je gedacht heb
Ik vraag me af of je me ooit voor één tiende zal missen
Zoals ik je al zolang mis
Ik wou dat je ooit had kunnen zeggen dat je ook wil dat ik gelukkig ben
Want dat is wat ik je toewens
Zo diep in mijn hartje voor altijd dat ik je het allermooiste toewens
Zoveel betekende en zal je altijd voor me betekenen